سكوت این روزهایم نه از رضایت است،

                                   و نه نداشتن حرف

                  وقتی مالامال حرف باشی

     اما گوش ها همه كر باشند

دیگر چه سود از سخن؟!

 هر که آید گوید:

                  گریه کن، تسکین است
                   گریه آرام دل غمگین است

چند سالی است که من می گریم
در پی تسکینم

         ولی ای کاش کسی می دانست
          چند دریا
   بین ما فاصله است
  من و آرام دل غمگینم

 حالمان خوب است ... !

غم کم میخوریم ... 
کم که نه ... هر روز کم کم میخوریم ... 

آب میخواهم شرابم میدهند ... 
عشق میورزم عذابم میدهند ... 

خود نمیدانم کجا رفتم به خواب ... 
از چه بیدارم نکردی آفتاب ...! 

خنجری بر قلب بیمارم زدند ... 
بی گناه بودم ... ولی دارم زدند ...

 زندگی باید کرد ،
       گاه با یک گل سرخ،
             گاه با یک دل تنگ
                      گاه باید رویید 
                در پس این باران گاه باید خندید

                       به من گفت برو گورِت رو گم کن …

           و حالا هر روز با گریه به دنبال قبر من می گردد !

    کاش آرام پیش خودت و زیر زبانی می گفتی :

    “زبانم لال !”